LITTLE FEAT (US)
Join The Band

In 1969 verliet Lowell George The Mothers of Invention, op aanraden van moeder-overste Frank Zappa himself, nadat deze diens compositie “Willin’” had gehoord.
Lowell nam Mothers-bassist Roy Estrada mee, en samen met zijn vroegere drummer Richard Hayward uit zijn folk-rockband The Factory, en keyboardist Billy Payne richtte hij Little Feat op. Het eerste album “Little Feat” in 1971 was een succes bij de incrowd, en de opvolger uit 1972 “Sailin’ Shoes” moest er al niet voor onderdoen. Meteen van bij het begin kreeg de Feat het etiket cult-band opgekleefd en een goed verstaander weet wat dit betekent. Het grote succes bleef uit, en daarmee de letterlijk broodnodige centen. Little Feat hield op te bestaan. Roy Estrada werd computer-programmeur, later naar Captain Beefheart voor zijn geestelijke gezondheid, en de rest liep wat rond te lummelen.

Eind 1972 werd de band heropgericht. Kenny Gradney verving Estrada aan de bass en Paul Barrère werd aangetrokken als tweede gitarist. Hayward kreeg het gezelschap van percussionist Sam Clayton  om het geheel funkier te laten klinken. En daarmee was de Little Feat geboren die zou blijven bestaan tot aan Lowell’s dood in 1979. Acht jaar en even zoveel albums op rij. Dat is een repertorium. Ondertussen waren ook Barrère en Payne aan het componeren geslagen, omdat Lowell al sinds ’75 wat labiel was geworden door overmatig druggebruik. Zo ontstond de heel herkenbare mix van blues-country-jazz-funk uniek voor deze band, met, voor die tijd retestrakke en naadloze ritmes. Uit die tijd dateren de pareltjes die zo ongemeen typisch Little Feat klinken. “Willin’”, “Dixie Chicken”, “Oh Atlanta”, “Sailin’ Shoes”, “Time Loves a Hero”. Om er maar enkele te noemen. Niemand kon het hen nadoen.

En laat het nu net deze nummers zijn die op de nieuwste CD “Join the Band” een nieuw kleedje aangemeten krijgen. Ik hoor het U al zeggen, weer een nieuwe versie van die oudere nummers. Het is inderdaad zo dat de Feat de laatste tien jaren nogal wat aan recyclage doen, vooral in de vorm van talloze dubbele live-albums waarop deze nummers centraal staan. Voer voor de fanatische fans, die elke lichte afwijking van een vorige versie een gave van God plegen te noemen. Maar met deze laatste ligt het toch even anders. De nummers duren gemiddeld vijf minuten ipv de gebruikelijke tien. En vooral, kijk eens naar de keure van muzikanten die hun medewerking verleenden, om U tegen te zeggen. In willekeurige volgorde som ik ze even op; Dave Matthews, Sonny Landreth, Bob Seger, Vince Gill, Jim Mayer, Jimmy Buffett, Bela Fleck de banjo-virtuoos, Mike Utley, Brooks and Dunn, Chris Robinson, Inara George, jawel de dochter van Lowell, en Emmylou Harris. Dat is toch niet niets, durf ik te stellen. Behalve de Feat-klassiekers staan er ook nog enkele prachtige covers op de schijf. Met name “The Weight” van The Band krijgt een genadeloos mooie interpretatie toebedeeld, met de hulp van de onvolprezen banjo-hero Bela Fleck. En de Woody Guthrie-standard “This Land is Your Land” klinkt even onmetelijk als het Amerikaanse land groot is. Daarentegen is “See You Later Alligator” hen niet echt op het lijf geschreven, en daar kan Jim Mayer niet veel aan veranderen. Deze CD is een must voor de Little Feat adept en zelfs voor de oningewijde is dit een goeie kennismakings-bloemlezing, met een hoop uitgelezen gast-artiesten op de koop toe. Kopen dit pareltje. Op de hoes de eeuwige Miss Tomatoe. Ze blijft de Feat trouw tot der dood. Wij bij Rootsville danken onze goeie vriend Jeff Humphries uit San José voor het ter beschikking stellen van onderhavige ‘not for sale promo copy’. It's DUVEL time next time we see you, and 'Proper Records' for the 'real thing' en je hoeft niet te wachten want deze kan je daar onmiddelijk aanschaffen.

ref: PRPCD038

Little Feat is heden ten dage nog steeds :

Paul Barrère : lead and backing vocals; slide guitar and guitar
Fred Tackett : vocals; guitars; mandolin; trumpet
Bill Payne : lead and backing vocals; keyboards; piano; organ
Kenny Gradney : vocals; bass
Sam Clayton : vocals; percussion
Richard Hayward : vocals; drums
Shaun Murphy : lead vocals; backing vocals

Terwijl we nu toch bezig zijn met een grootse band (bij mij staan deze heren op een schapje in het gezelschap van The Band) nog even dit. Wie toch nieuw recent werk wil horen van The Feat moet zich op één of andere wijze “Kickin’ It at the Barn” toeëigenen. Kopen is daarbij de meest voor de hand liggende wijze, en de eerlijkste.
Deze schijf uit 2003 bevat elf uitsluitend nieuwe nummers, gaande van rock over blues en tex-mex naar cajun. Americana van de bovenste plank en van dezelfde gedegen kwaliteit als het vroege werk van de Feat. Reken maar.

01  Night on the Town  Barrère, Tackett  6:08 
02  Heaven Forsaken  Barrère, Tackett  4:32 
03  I'd Be Lyin'  Creamer, Mariani, Murphy  5:56 
04  Corazones y Sombras  Barrère, Bruton, Donnelly, Payne  8:04 
05  Walking as Two  Barrère, Murphy, Payne, Tackett ...  6:23 
06  In a Town Like This  Tackett  4:15 
07  Fighting the Mosquito Wars  Payne  6:43 
08  Stomp  Payne  8:56 
09  Why Don't It Look Like the Way That It Talk  Barrère, Tackett  7:44 
10  I Do What the Telephone Tells Me to Do  Barrère, Payne, Tackett  7:42 
11  Bill's River Blues  Barrère, Payne  5:04

Dit wou ik nu toch even niet voor mij houden, deze CD is werkelijk meer dan de moeite waard. Als voorbereiding voor het imminente BRBF Peer bluesfestival toch maar kopen en beluisteren. Dan kan je met de kenners meeklappen.

Of om het met de wijze, gevleugelde woorden van Lowell George te zeggen:

“Don’t Bogart that Joint My Friend, Pass It over to Me”

witteMVS